เนื้อเพลง รุ่นใหญ่ – คาราบาว, ปาน ธนพร

INTRO :          


                                
กี่สิบหนาว  แล้วกี่สิบฝน  พ้นมากี่ฤดู
                                      
จากหนุ่มน้อยก็ก้าวมาสู่  วันเลี่ยมทองของวัย
                   
รุ่นหนุ่มรุ่นสาว  เรียกเรารุ่นใหญ่
                 
แต่ไม่มีใคร  เข้าใจจริง


                                                        
           *  แก่ก็เหงา ยิ่งแก่ยิ่งเหงา เก๋าแต่กร่อยข้างใน
                                                       
               เหนื่อยกับงานยังฝันถึงไหล่  ใครให้ยืมซบอิง
                                     
               เหมือนสุขหัวใจ  พร้อมไปทุกสิ่ง
                                    
               แต่ความจริง  น่ะโคตรเหงา


                                    
          **   ได้แต่ยืน  มองพระจันทร์
                                  
                 ทุกคืนดึกดื่นไปยันเช้า
                                                 
                 ยิ่งได้เห็น  ฟ้าที่ไร้ดาว  หัวใจเก่าๆ ก็ถอนใจ
                                                    
                 อยากมีใครสักคนมาคอยแคร์  ดูแลหัวใจชรา
                                                     
                 รุ่นนี้คงเหลือเวลา  ไม่มากไม่มายเท่าใด
                           
                 อยากมีใครสักคนมาเคลียคลอ
                     
                 รอเติมเชื้อฟืนให้ไฟ
                                          
                 ให้โลกรู้ว่ารุ่นใหญ่...ก็ใจเปลี่ยว


                      
           ***    ผ่านชีวิตบนทางที่ยาวไกล
                                      
                     หัวใจมันอ่อนมันล้าเกิน
                                                
                     ให้เดินคนเดียวมันเหงาเกินไป


                     (ซ้ำ * ** *** )


                     
ใครจะรักรุ่นใหญ่  ใครจะสนคนแก่
                    
ใครที่พร้อมจะเข้าใจ
                     
ใครจะรักรุ่นใหญ่  พอจะมีบ้างไหม
                   
อยากจะขออุ่นหัวใจ


                                             
              กี่สิบหนาว  แล้วกี่สิบฝน  พ้นมากี่ฤดู
                                                          
              จากหนุ่มน้อยก็ก้าวมาสู่    วันเลี่ยมทองของวัย
                                                                  
              แก่ก็เหงา ยิ่งแก่ยิ่งเหงา เก๋าแต่กร่อยข้างใน
                                                     
              เหนื่อยกับงานยังฝันถึงไหล่  ใครให้ยืมซบอิง
                                             
              กี่สิบหนาว  แล้วกี่สิบฝน  พ้นมากี่ฤดู
                                                      
              จากหนุ่มน้อยก็ก้าวมาสู่    วันเลี่ยมทองของวัย
                                                       
              แก่ก็เหงา ยิ่งแก่ยิ่งเหงา เก๋าแต่กร่อยข้างใน
                                                      
              เหนื่อยกับงานยังฝันถึงไหล่  ใครให้ยืมซบอิง