เนื้อเพลง ฤดูฝน – พาราด็อกซ์ (PARADOX)

Intro        


ในวันที่ฝนพรำ ใจฉันมันเปียกปอนด้วยน้ำตา

บางครั้งมันก็อยากให้ฝน โปรยลงมา กลบรอยน้ำตาที่เอ่อ..

ในวันที่ไร้เธอ ตัวฉันยังเหม่อมองดูฟ้าไกล

มองฟ้าคราม เปลี่ยนเป็นเมฆฝน ที่มืดหม่น และมีแต่ความเสียใจ

  * ฤดูกาล จะผ่านไปเท่าไร ก็ยังจำเรื่องราว ทุกอย่าง

     ฟ้าที่มอง กลับเหลือแต่ความ(อ้างว้าง)(ปวดร้าว)

  ** (ก็อยู่กับ) ฝนซัดสาด. ให้มันเปียกปอนไปพร้อมน้ำตา

       ในวันที่มองดูฟ้าคำราม ในวันที่เธอไม่อยู่ดังเดิม

       ก็ปล่อยให้ ฝนซัดสาด ความเหงามันเจ็บปวดร้าวเหลือเกิน

       ให้ฉันได้อยู่กับฝนโปรยปราย ในวันที่ฉันต้องอยู่คนเดียว

ในวันที่ฝนโปรย เดินตากฝน ออกไปให้ฝนพรำ

ใจเหม่อลอย มันแตกสลาย ในอากาศ เมื่อเดินผ่านทางที่เคย

ก็ยังคิดถึงเธอ ความทรงจำมากมาย

ก็ต่อให้นานสักเท่าไหร่ ก็ยังคงลืมมันไม่ได้

( * , ** , ** )

ไม่เหลือใคร ไม่เหมือนเดิม เธอหายไป ไม่มีเธออีกแล้ว