เนื้อเพลง ผู้เฒ่า – คาราบาว (Carabao)

    

            
            ลืมตามาชําเลืองดูโลก 
                                              
            เกิดมาเป็นทารกสามัญชนธรรมดา 
            หากินกันจนหนังหน้าเหี่ยว 
                                           
            กว่าจะได้ขบเคี้ยวก็ย่างวัยชรา 
               
ฟันฟางจวนจะหักหมดปาก 
                          
ตามัวจนตามัวจนจะมองไม่เห็น 
                                            
ริ้วรอยของความลําเค็ญ   ดูที่เส้นเอ็นปูดโปน

SOLO:     
            
            คํานึงถึงคนเฒ่าคนแก่ 
                                                       
            เมื่อครั้งเป็นพ่อแม่ยังเลี้ยงดูลูกน้อย 
            อดออมวันละนิดละหน่อย...  
                                                    
            เก็บสิบเป็นร้อยส่งลูกน้อยเล่าเรียน 
              
หวังเพียงเพื่อลูกๆ เติบโต 
           
ได้เป็นผู้มีการศึกษา 
                                           
หนทางในภายภาคหน้า  เป็นเจ้าคนนายคน 
                                                 
        *  ผู้เฒ่าเอ๋ย...ถึงเนื้อหนังหย่อนยาน 
                                                           
            ถ้าสมบัติมโหฬาร...ลูกหลานมาเอาใจ 
                                                   
            นะผู้เฒ่าเอ๋ย...ถึงเนื้อหนังเหี่ยวย่น 
                                                     
            ถ้าสมบัติมากล้น...ยังพอมีคนเอาใจ 

SOLO:           
              
                          (ซํ้า *)
SOLO:     
            
            ใครเลยเคยคิดถึงผู้เฒ่า 
                                                 
            ที่เส้นผมหงอกขาวและดวงใจอาดูร 
                                             
            คํ้าจุนจนลูกหลานเติบใหญ่ 
                                                 
            ต่างตอบแทนนํ้าใจเพียงรดนํ้าดําหัว 
         
สังคมทวีความดิ้นรน 
                
สอนคนให้คิดเห็นแก่ตัว 
                                         
คนเฒ่าที่ฟันหักตามัว   กลัวไม่มีคนไปเผา